Γ. Ζ. Καπελώνης

Γεννήθηκα (1955) και μεγάλωσα στο Ρέθυμνο. Από τα παιδικά μου χρόνια άρχισα να μαθαίνω από τους γύρω μου. Περισσότερο από τις πράξεις τους και λιγότερο από τα λόγια τους. Στα μαθητικά μου χρόνια είχα την τύχη να έχω πολλούς καλούς δασκάλους. Τους ευγνωμονώ ισόβια. Και τους δασκάλους μου και τους γύρω μου...

Σπούδασα Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών  από το 1972.  Χρόνια δύσκολα, αλλά με  περισσή ομορφιά... Εκεί γνώρισα, μέσα από βιβλία και συναναστροφές, νέους κόσμους. Ήταν τότε που "πιστεύαμε πως θ΄ αλλάξουμε τον κόσμο"...
Μετά τις σπουδές ήρθαν και οι υποχρεώσεις προς την πατρίδα καθώς και η οικογένεια.

Στην εκπαίδευση αφιέρωσα τη ζωή μου από το 1980 ως το 2010. Τριάντα χρόνια και μέσα τους πολλές δύσκολες ώρες, και άλλες, λιγότερες, με ανείπωτη γλύκα... Κι εδώ έχω πολλούς να ευγνωμονώ... Τη μεγαλύτερη χαρά μου την έδωσαν οι ξεχωριστές στιγμές που έζησα με συναδέλφους-φίλους αλλά και με μαθητές, που, αργότερα, έγιναν φίλοι... Και οι ώρες οι ξεχωριστές ήταν συνήθως μακριά από την "τάξη" και "έξω" από το σχολείο...
Ασχολήθηκα πολύ με τα προαιρετικά προγράμματα και γενικά με πολλές δραστηριότητες πέρα από τα κυρίως "διδακτικά μου καθήκοντα". Μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής το αφιέρωσα στη διάδοση της πειραματικής διδασκαλίας της Χημείας και είχα την "τύχη" να συμμετάσχω και στη συγγραφή των βιβλίων για τη Χημεία της Β΄ Γυμνασίου.
Δεν έμεινα έξω κι από τους αγώνες του κλάδου για ένα καλύτερο σχολείο. Δυστυχώς οι πιο μεγάλες απογοητεύσεις μου σχετίζονται με την τύχη αυτών των αγώνων...
Στις απόψεις μου για τα εκπαιδευτικά ήμουν "αιρετικός" καθώς συχνά είχα τελείως διαφορετικές απόψεις από τους πολλούς. Όπως, για παράδειγμα, στο θέμα της αξιολόγησης. Ποτέ μου δε μπόρεσα να χωνέψω ότι πέρασα μια ολόκληρη καριέρα και η μοναδική τυπική αξιολόγηση που μου έγινε, ήταν αυτή στο δεύτερο χρόνο για τη μονιμοποίησή μου... Ουσιαστικές, βέβαια, αξιολογήσεις έχω πολλές. Τις πιο σημαντικές από τους μαθητές μου, και εννοώ βέβαια εκείνες που έμαθα όταν πλέον δεν ήταν μαθητές μου...
Στις δύσκολες ώρες τα "καταφύγιά μου" ήταν οι "δικοί μου" άνθρωποι, οι ποιητές, και η τέχνη, κυρίως εκείνη της φωτογραφίας...
Στο τέλος της πορείας μου στην εκπαίδευση μπορώ να πω "χωρίς φόβο και πάθος" ότι για ένα πράγμα μπορώ να αισθάνομαι περήφανος: ότι εργάστηκα πάντα, μέχρι και την τελευταία μέρα, με αίσθημα ευθύνης και αγάπη για τη δουλειά  μου. Δεν ξέρω πόσο καλά τα κατάφερα, αλλά ίσως αυτό να μην έχει και τόση μεγάλη σημασία...

Τώρα (2010) και καθώς έχω περάσει το "μεσοστράτι της ζωής", αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα μου χάρισε η ζωή μέχρι σήμερα. Παράλληλα αισθάνομαι νέος, όπως την πρώτη μέρα που βρέθηκα σε τάξη το Σεπτέμβρη του 1980, κι ότι έχω ακόμη πολλά να μάθω...
Συνεχίζω λοιπόν "με λογισμό και μ' όνειρο"...