Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Η τάξη. Μία ΕΥΚΛΕΙΔΕΙΑ δομή με πρωταγωνιστή την ευθεία, οι κύκλοι συνήθως απόντες στη σχολική αίθουσα. Και αυτό θα πει πρασινοπίνακας ορθογώνιο παραλληλόγραμμο – ο μαύρος ορθογώνιος πίνακας της «αρχαιότητας» έχει σχεδόν εκλείψει-, Θρανία, το ένα πίσω από το άλλο, σε τρεις σειρές μεταξύ τους παράλληλες, κιμωλίες που ξεκινούν την καριέρα τους ως κυλινδρικές, το ορθογώνιο τραπέζι έδρα του καθηγητή και τοίχοι κατακόρυφοι, ένας από αυτούς με παράθυρα, μέσα από κάθε τζάμι διεισδύουν οι τρεις αρσενικοί –Δεκέμβριος, Ιανουάριος, Φεβρουάριος - η θηλυκού γένους Άνοιξη και ήχοι από την αυλή, από την υπόλοιπη «μη ευκλείδεια» ζωή και από τον δρόμο.

Οι συμμαθητές. Καθισμένοι στα θρανία, οι τριάντα περίπου άνθρωποι μέσα σε ένα θερμοκήπιο προσεκτικών λεξιλογίων όπου κάθε τι το επιτρεπόμενο υπενθυμίζει και την άρνησή του σε χειρονομίες, μορφασμούς, κινήσεις, γέλια που πνίγονται πριν ακόμα γεννηθούν, φαντασιώσεις, πόδια που ταλαντώνονται επί ώρες, οριζόντια ή κατακόρυφα, ματιές, αδιαφορία, ενόχληση, ενίοτε και στιγμές απολαύσεων. Τριάντα περίπου άνθρωποι στην ηλικία της αναποφασιστικότητας και των ονείρων με τα οποία τρεφόμαστε για τη ζωή μας την υπόλοιπη. ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΙ ΠΟΙΗΣΗ. Και η ποίηση που κάποιοι εταμίευσαν στα νιάτα τους –και κάποιοι εξακολουθούν να ταμιεύουν- είναι το μοναδικό αγαθό που ποτέ δεν θα μισήσουμε και ποτέ δεν θα μας προδώσει, η μόνη της ζωής μας επένδυση.

Και ο κύριος. Είτε εγκατεστημένος επί της έδρας είτε συχνότερα βαδίζων, πάνω κάτω, πάνω κάτω, εκατοντάδες μέτρα πεζοπορίας στη διάρκεια του ταξιδιού των 45 λεπτών, χρεωμένος πάντως να μην επιτρέπει στους καθισμένους σε θρανία μαθητές του να φαντασιώνουν ότι το προηγούμενο εικοσιτετράωρο θα μπορούσε να βρίσκεται σε συλλαλητήριο για τα δάση, ή ότι στο βάθος είναι άνθρωπος που τρέχει όλη μέρα κάνοντας ιδιαίτερα διότι πιστεύει ότι η ουσία της ζωής βρίσκεται στο χρήμα, και είναι απελπισμένος διότι όλο αυτό τον καιρό έπαιζε στο Χρηματιστήριο, χρεωμένος να μην επιτρέπει στους μαθητές του να διακρίνουν τα υπαρξιακά του άγχη, είτε το ότι χθες βράδυ βρισκόταν σε τρυφερές στιγμές με μια γυναίκα -τη δική του ή την όχι δική του- ή ότι του αρέσει να παίζει μπιρίμπα , να ακούει ΜΕΛΩΔΙΑ ΕΦ ΕΜ ή να κάνει βόλτες θλιμμένος δίπλα στη θάλασσα.

ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥ – όπως και σε κάθε μαθητή, σε κάθε μαθήτρια , σε κάθε άνθρωπο. ΔΥΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ ΣΥΜΒΙΩΝΟΥΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ.

ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΩΘΕΙ ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝΤΑ, να είναι ένας συνήθης Τομ Χανκς ή μία συνήθης Φάνη Πάλλη Πετραλιά και να μοιάζει με τους άλλους.

ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΝΑ ΞΕΔΙΠΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ και να γίνεται Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ, που θα πει να αποκαλύπτει τις αντιφάσεις του, την ισχυρογνωμοσύνη και τη μετριοπάθειά του την οξυδέρκεια και τη βλακεία του, την αναλγησία του και την τρυφερότητά του και ενίοτε ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ή κομαντάντε ΤΣΕ.