Andreas Ioannou Kassetas

Καλλιτεχνικό πατινάζ

Ένα φλερτ του Αθλητισμού με την Τέχνη

και η Φυσική να το μεταφράζει στη δική της γλώσσα

Τα κορίτσι Μισέλ Κουάν γλιστράει πάνω στην παγωμένη πίστα, rigid body όρθιο σε κίνηση μεταφορική και η χάρη του ανθρώπινου σώματος ξεδιπλώνεται ευνοημένη από την συρρίκνωση της τριβής, ο Ισαάκ Νεύτων από το μπανγκαλόου στον Παράδεισο με ιδιωτική τηλεόραση, παρακολουθεί, βλέπει την υπακοή στον νόμο της αδράνειας και το απολαμβάνει, η φυσική χάρη του ανθρώπινου σώματος και ο νόμος της αδράνειας σε μια κοινή παρουσίαση «σχεδόν» χωρίς καθόλου τριβή, αλλά το «σχεδόν» επιμένει να υφίσταται. Ένα συμπόσιο της Τέχνης με τον Αθλητισμό και η Φυσική – αόρατη αλλά πανταχού παρούσα μεταφράζει στη παράξενη γλώσσα της.

Το παιδί από τη Σιβηρία, ο Γεβγκένι Πλάσενκα, επιβάλλει στο σώμα του στροφική κίνηση περί κατακόρυφο άξονα, μαζεύει τα χέρια του μειώνει τη ροπή αδράνειας και όσοι από τους τηλεθεατές καταλαβαίνουν από Φυσική, πίσω από την εντυπωσιακή γωνιακή ταχύτητα με την οποία τώρα στρέφεται, διακρίνουν τη διατήρηση της στροφορμής, κατανοούν ότι το σώμα του Γεβγκένι ξέρει πολύ καλά τους φυσικούς νόμους. Τώρα γλιστράει και πάλι πάνω στην παγωμένη πίστα, σε κάθε του πόδι η αιχμηρή βάση του πατινιού δημιουργεί πολύ μεγάλη πίεση και χαράσσει ρωγμές που αμέσως μετά ξανακλείνουν, ο πάγος λιώνει προσωρινά γιατί είναι πολύ μεγάλη η πίεση και μόλις το πατίνι Γεβγκένι μετακινηθεί και επιστρέψει η ατμοσφαιρική πίεση ο πάγος ξαναγίνεται πάγος, και αίφνης το σώμα του καλλιτέχνη αθλητή Γεβγκένι εκτοξεύεται προς τα πάνω στρεφόμενο , αυθαδιάζει προσωρινά στη μητριά του τη γήινη βαρύτητα, κινείται προς τα πάνω και συγχρόνως στρέφεται, βιάζεται να πετύχει τρεις περιστροφές χωρίς να πατάει στο έδαφος και το καταφέρνει, ένας θρίαμβος των ανθρώπινων σωματικών χαρισμάτων και της άσκησης δηλαδή της πίστης στο ότι «σχεδόν» τίποτα δεν είναι αδύνατο

αλλά το «σχεδόν» παραμονεύει και η ανθρωπινότητα ανοίγει ξαφνικά

μια παρένθεση για να υπενθυμίσει ότι η ανθρώπινη τελειότητα είναι

μια προσέγγιση στην απόλυτη τελειότητα και, μπροστά στα μάτια

των δέκα χιλιάδων θεατών του Ντόρτμουντ και των εκατοντάδων χιλιάδων

όπως εμείς που τον απολαμβάνουμε στην οθόνη της σπιτικής τηλεόρασης,

ο Γεβγκένι Πλάτσενκα προσγειώνεται στο παγωμένο έδαφος.

Η Μίκι Άντο από την Ιαπωνία, ο Μπράιαν από τη Γαλλία, τα κορίτσια της Κίνας, της Ισπανίας και του Καναδά, παιδιά της τελευταίας εικοσαετίας του πλανήτη, γλιστράνε πάνω στον πάγο και απογειώνονται έτσι που ακόμα και ο φυσικός καταφέρνει και χαλαρώνει για λίγο και αφήνει τον εαυτό του να δει στο φαινόμενο κίνηση όχι μόνο τους νόμους του Νεύτωνα αλλά και τη χάρη, επιτέλους ο φυσικός βγάζει για λίγο τα γυαλιά του και νιώθει την αρμονία της κίνησης αρχίζει να γλιστράει πάνω σε μια παγωμένη πίστα της φαντασίας του, ξεχνά τη βαρύτητα και φαντασιώνει τον εαυτό του σε καλλιτεχνικό πατινάζ, αν και το σώμα του διατηρείται πάνω σε καναπέ βλέποντας στην οθόνη ανθρώπους

που είναι μεταξύ τους διαφορετικοί, μεγαλωμένοι στην Γερμανία, στη Φιλανδία,

την Κροατία και στο USA, μαζί και το απίστευτο ζευγάρι από τη Ρωσία,

όλα τους πλάσματα του πλανήτη Γη, καθένα τους και μια μοναδική περίπτωση,

με κοινό όμως στοιχείο την πειθαρχία και την καλλιτεχνική αίσθηση.

Και ο φυσικός, επιστρέφει σιγά σιγά στη αγαπημένη του Φυσική . Χωρίς να πάψει να απολαμβάνει τις εικόνες στην τηλεόραση, βάζει στο ποτήρι του λίγο μπακάρντι και πίνει στη μνήμη του Τζέι Τζέι Τόμσον που «είδε» πρώτος το αόρατο ηλεκτρόνιο και του Τζέημς Κλάρκ Μάξγουελ του προφήτη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Χωρίς αυτούς και μερικούς ακόμα δεν θα μπορούσε τώρα να απολαμβάνει τα συμβαίνοντα στο Ντόρτμουντ και να ακούει την περιγραφή του Αλέξη Κωστάλα.