Ο καολίνης, κυκλοφορεί και ως «η καολίνη». Είναι πέτρωμα αργιλοπυριτικό, και είναι πάντοτε προϊόν αλλοίωσης άλλων αργιλοπυριτικών ορυκτών, κυρίως αστρίων, είτε με αποσάθρωση είτε με υδροθερμική δραστηριότητα και το μήλινο έδαφος διαθέτει αρκετή από αυτήν.

Αν τον πλησιάσεις μόνο με την όραση τον βλέπεις κατάλευκο, αν το αγγίξεις διαπιστώνεις κάτι λιπαρό, αν θελήσεις να χρησιμοποιήσεις μια άλλη αίσθηση θα νιώσεις να κολλάει στη γλώσσα κι αν δοκιμάσεις και με την οσμή νιώθεις να μυρίζει άργιλο ειδικά μάλιστα αν εκπνεύσεις πάνω του. Αν επιστρέψεις στο «βλέπω» και θελήσεις να το ενισχύσεις με ένα μικροσκόπιο θα μπορέσεις να διακρίνεις μικρά , λεπτά ρομβικά ή ψευδοεξαγωνικά πλακίδια φτιαγμένα από κάποιον πλάσμα της φαντασίας σου θεό Γεωμέτρη.

Οι άνθρωποι εξακολουθούν να βγάζουν καολίνη από τη γη. Μόνο από το έδαφος της Ευρώπης βγάζουν πάνω από 6000 τόνους το χρόνο. Κι αυτό διότι τον θέλουν. Τον θέλουν για να φτιάχνουν δύστηκτα υλικά, τον χρησιμοποιούν όταν κατασκευάζουν χαρτί, χρώματα, λάστιχα και πορσελάνη.

Οι Κινέζοι που κράταγαν επί αιώνες «δικό τους» το μυστικό της πορσελάνης θα πρέπει να χρησιμοποιούσαν και καολίνη στην κατασκευή. Εξάλλου και το όνομα ΚΑΟΛΙΝΗΣ φέρνει και στη σκέψη -και όχι άδικα- ήχους κινέζικους

Στη γλώσσα των Κινέζων «Κάο Λιν» είναι το ψηλό βουνό, ενώ στη γλώσσα των χημικών ο καολινίτης -το βασικό συστατικό του καολίνη- είναι κάτι με αργίλιο, πυρίτιο, οξυγόνο και υδρογόνο το μόριο του οποίου παριστάνεται ως Al₄Si₄O₁₀(OH)₈ που κρυσταλλώνεται σε τρικλινές. Αν μάλιστα πέσεις και σε χημικό που λέει πολλά είναι σίγουρο ότι θα σου τονίσει πως ενώ ο πανάρχαιος οψιδιανός είναι υλικό άμορφο σαν το γυαλί ο καολίνης είναι σώμα κρυσταλλικό.

.