Καθόντουσαν στο ίδιο θρανίο, εκείνοι δύο αγόρια της Τρίτης Γυμνασίου εγώ ο καθηγητής. Ήταν τότε που γνωριστήκαμε, εκείνοι στο τελευταίο θρανίο της μεσαίας σειράς, οι μικρές ακόμα πλάτες τους ακουμπούσαν στον τοίχο, Σεπτέμβριος του 1999, ο ένας Δημήτρης, ο άλλος Παναγιώτης, ένας οξυδερκής παρατηρητής - και πάντως όχι εγώ - θα μπορούσε να προβλέψει ότι στα επόμενα χρόνια, μεγαλώνοντας, θα ερωτεύονταν και οι δύο τη Φυσική και χωρίς κάποιον μεταξύ τους ανταγωνισμό διότι η Φυσική, η γνωστή πρωτοθυγατέρα της Φιλοσοφίας, επιτρέπει σε χιλιάδες να είναι ερωτευμένοι μαζί της, ένας από αυτούς ήταν και ο καθηγητής εκείνης της τάξης δηλαδή εγώ που τέσσερα χρόνια μετά κάθομαι στο πληκτρολόγιο και τα καταγράφω.

Στο προτελευταίο θρανίο της ίδιας σειράς, της ίδιας χρονιάς και της ίδιας τάξης οι άλλοι δύο. Ο Γιάννης σε κοίταγε στα μάτια κι ένιωθες ότι για το μέλλον των ανθρώπων, τουλάχιστον για το ζήτημα της αξιοπρέπειας, πρέπει να είσαι αισιόδοξος. Δίπλα του ο μεγάλος μάγος πληροφορικής, ένας baby face, με υψηλού επιπέδου λογικομαθηματική ευφυΐα που κυκλοφορούσε με το όνομα Φαίδων.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και στο ίδιο σχολείο, η Τύχη συνωμότησε με την Αναγκαιότητα για να γνωριστώ με τις δύο απίστευτης ωριμότητας αχώριστες Τατιάνα και Μαντώ, με τον Βασίλη - χωρίς ακόμα να ξέρω ότι παίζει καλή κιθάρα και χωρίς να έχω προσέξει το πόσο ζεστή είναι η φωνή του – και την με την Έμιλυ, μια μαθήτρια από εκείνες που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι «αξίζει τον κόπο να είσαι καθηγητής και να διδάσκεις σε σχολείο». Συμβαίνει ενίοτε οι μαθητές να θαυμάζουν τον καθηγητή τους, αλλά συμβαίνει, αρκετά πιο συχνά από όσο νομίζουμε, εμείς οι δάσκαλοι να είμαστε θαυμαστές των μαθητών μας. Τώρα μπροστά στο πληκτρολόγιο, κάνοντας και τον απολογισμό των ταξιδιών πρέπει να ομολογήσω ότι όλα αυτά τα χρόνια υπήρξα θαυμαστής των οκτώ αυτών ανθρωπομαθητών και για να είμαι και «ιστορικά» ακριβής όχι μόνο αυτών.

Τώρα που βλέπω τα πράγματα από κάποια απόσταση έχω την εντύπωση ότι οι διαδρομές κατά τα προηγούμενα χρόνια ήταν ένα πρελούδιο για τη μεγάλη Συμφωνία της τελευταίας τάξης του Λυκείου και καθώς ξεφυλλίζεις τις παρτιτούρες σου αναγνωρίζεις μία από τις καλύτερες τάξεις σου όλων των εποχών, μάθημα Φυσικής αλλά και ταξίδι μέσα από την Καλυψώ των ιδιaιτέρων μαθημάτων και τις Σειρήνες της φροντιστηριακής λογικής, μάθημα Φυσικής μέσα σε κλίμα απίστευτο με την Αμελί να συναντά τη Διατήρηση της στροφορμής και την πρόσκληση για το αντιπολεμικό συλλαλητήριο, με τον Κώστα και τον Βασίλη να βρίσκονται πάντα μέσα στο κλίμα, στη μικρή εκείνη αίθουσα με τις αφίσες του Αϊνστάιν και της αμφισβήτησης, με τα βλέμματα του Παναγιώτη, του Δημήτρη και του Φαίδωνα να προδίδουν ότι «βρίσκονται αρκετά κοντά στην απόλαυση», με τον Ηλία να θέλει να γίνει φυσικός και με το φαινόμενο συμβολή των κυμάτων να συναντά τις ανθισμένες κουτσουπιές της σχολικής γειτονιάς κι εγώ να μην τα καταφέρνω να σας μάθω να τις αναγνωρίζετε, με τον Χρηστάκη και τον Δημήτρη Α. να κάνουν προσπάθειες που ήταν αδύνατον να μη σε συγκινήσουν, (και με κείνη την τόσο ενδιαφέρουσα παρένθεση η Έμιλυ, ο Βασίλης και η Τατιάνα να γίνονται αξέχαστοι αφηγητές στην εκδήλωση «Εξομολογήσεις του Σιδήρου σε γλώσσα Διαθεματικότητας», στο 1^ο Λύκειο Ελληνικού ) με τον Γιώργο να αναδεικνύεται σε μεγάλο αστέρι της Φυσικής, με τον Γιάννη να διδάσκει καθημερινά μαθήματα ήθους, με τον Σπύρο, τον Στρατή και τον Γαβρίλη να σέβονται τους κανόνες της ομάδας και με τις επιβλητικές προσωπικότητες των δύο κοριτσιών, μάθημα Φυσικής σε ώρες πρωινού με μοναδική εξαίρεση τη νύχτα της Κοπεγχάγης στη θεατρική παράσταση με τον Τάκη Βουτέρη Χάιζενμπεργκ να αναφωνεί « στην καρδιά της Πραγματικότητας υπάρχει η Αβεβαιότητα» . Δυο πράγματα μου είναι δύσκολο να ξεχάσω. Τη θερμοκρασία της δικής σας ανταπόκρισης στην πρότασή μου και τον τρόπο που παρακολουθήσατε το έργο μαζί με τους άλλους τους συμμαθητές. Τώρα έτσι μου έρχονται στο μυαλό, σαν να μου κάνουν επίσκεψη, η Μάγια, η Μαριάννα, η Μάρσα, η Κική, η Μαρία Φανή, η Μαριγιώτα, ο Κώστας, ο Χρήστος, ο Δημήτρης, ο Γιώργος και ο Γιώργος . . . .

Το τελευταίο ταξίδι των εννέα μηνών έφθασε στο τέλος, ένα ακόμα εννιάμηνο, ισόχρονο με μία εγκυμοσύνη. Γιατί στους εννέα αυτούς μήνες κυοφορήθηκε κάτι που θα διατηρηθεί στο ιδιωτικό μας υπόγειο ως ίζημα και ως ανάμνηση προσωπική, ταξίδι με θρανία και πίνακα, ταξίδι μέσα στις τρεις από τις τέσσερις εποχές, διότι «σχολικό έτος» σημαίνει «έτος χωρίς καλοκαίρι», με μένα στον ρόλο του καπετάνιου, πλήρωμα εσείς, άνθρωποι αγόρια και άνθρωποι κορίτσια στην ηλικία της οικοδόμησης ονείρων με τα οποία θα τρέφεστε στη ζωή σας την υπόλοιπη.

Σας αγαπώ.

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας, νύχτα της 9^ης Ιουλίου του έτους 2003.

Στην Τατιάνα Χ., στον Φαίδωνα Λ., στην Έμιλυ Μ., στον Γιάννη Π., στον Βασίλη Κ., στη Μαντώ Χ. , στον Δημητράκη Δ. και στον Παναγιώτη Ε. που εκείνο το βράδυ, στο αποχαιρετιστήριο, έλειπε και στα τέσσερα χρόνια της γνωριμίας μας ήταν η μόνη φορά που «απουσίασε» έστω και δικαιολογημένα.

Υ.Γ.

[