ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ Κ. ΧΑΡΙΤΙΔΗΣ

Θέμα:             «Περί του Μυστηρίου του Τιμίου Σταυρού»

Εις το Όνομα του Πατρός και Του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, χαίρετε!

Σάββατο πρωί, περί τις επτά και μισή, στριφογύριζα στο κρεββάτι χωρίς ύπνο. Θέλεις το πρωινό ξύπνημα της νέας μου εργασίας στο Υπουργείο, θέλεις ο πόθος μου να γράψω νέα επιστολή για τη Σύναξη, τελικά να ‘μαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή να σκέφτομαι την Λήμνο και την παρέα μας. Αιτούμαι ταπεινά, ζητώ επίμονα και κρούω με αγωνία την Θύρα για βοήθεια. Ο Τριαδικός Θεός να φωτίζει να βλέπω κάθε φορά το σωστό και κατάλληλο για την περίσταση θέμα, προς πνευματικό όφελος όλων μας.

Όπως ενθυμείστε πάντοτε μέσα στο κεφάλι μου έχω χίλιες δύο ιδέες και σκέψεις, αλλά πάντοτε δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο από όλα είναι το κατάλληλο για να γράψω. Λοιπόν, πριν, τελειώσει ο Σεπτέμβριος, και εφόσον μιλήσαμε την προηγούμενη φορά περί Ελπίδος, Πίστεως και Αγάπης, νομίζω ότι οφείλουμε να πούμε δύο λόγια και για την μεγάλη εορτή τούτου του μηνός, την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Όπως τώρα το ξανασκέφτομαι νομίζω ότι και χρονικά, δικαίως μιλήσαμε πρωτίστως για τα τρία θεμέλια του Ευαγγελικού Λόγου, εννοώ την Ελπίδα την Πίστη και την Αγάπη, διότι προηγούνται σε θέματα κατήχησης, ως προϋπόθεση για τον αγώνα του κάθε Χριστιανού. Θα ρωτούσε όμως εύλογα κάποιος Χριστιανός:

- Πως θα μπορέσω ζώντας μέσα σε τούτον τον κόσμο που είναι εχθρικός απέναντι του Χριστού, να διατηρήσω την Ελπίδα, να κρατήσω την Πίστη και τελικά πως θα μπορέσω να φτάσω στο ύψος της Αγάπης του Χριστού;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και απόδειξη τούτου είναι ότι λίγοι είναι σήμερα οι Χριστιανοί της Ελπίδας και της Πίστης και ακόμα λιγότεροι είναι οι Χριστιανοί της Αγάπης. Αν θα θέλαμε όμως να διερευνήσουμε λίγο βαθύτερα το θέμα, θα βλέπαμε ότι ο Χριστός αφήνοντας τον κόσμο με την ένδοξη Ανάσταση και Ανάληψή Του, άφησε στους Μαθητές Του και σε όλους τους Χριστιανούς ένα πολύ δυνατό όπλο: Τον Τίμιο Σταυρό. Αν λοιπόν, ακόμη διερωτάστε πως ο Χριστιανός θα ζήσει μέσα στον κόσμο με ζωντανή την Ελπίδα, την Πίστη και την Αγάπη θα απαντούσαμε απλά και ταπεινά: Με την δύναμη του Τιμίου Σταυρού.

Στις 14 Σεπτεμβρίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει, τιμάει και προβάλει ως παράδειγμα ζωής τον Τίμιο Σταυρό επί του οποίου υψώθηκε ο Κύριος και Θεός ημών, Ιησούς Χριστός. Ο Αμνός του Θεού, κρινόμενος σαν επικατάρατος από τον κόσμο, (έναν κόσμο παραδομένο πλήρως στην εξουσία των παθών και της διαστροφής) καταδικάζεται στην πιο ατιμωτική τιμωρία θανάτου: την σταύρωση. Την σταύρωση που αποτελούσε την εσχάτη των ποινών για τους Ρωμαίους οι οποίοι με αυτό τον τρόπο τιμωρούσαν παραδειγματικά τους χειρότερους των εγκληματιών. Με τον σταυρό ο ταλαίπωρος άνθρωπος παρασύρεται να τιμωρήσει τον Κύριό του, με τον Σταυρό υλοποιείται το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους, με τον Σταυρό ο Ιησούς επιλέγει να σφραγίσει την νίκη του επί του Θανάτου. Και ενώ ο σταυρός, ο κάθε σταυρός, είναι ένα καταραμένο φονικό όργανο, η Εκκλησία μας τον Σταυρό του Κυρίου μας τον υψώνει και το προβάλει ως σύμβολο Νίκης, Δύναμης, και Ζωής.

Η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού ήταν, είναι και θα είναι ένα άγνωστο για τον άνθρωπο Μυστήριο. Ένα τέτοιο ακατάληπτο Μυστήριο αποτελούσε και για τους Μαθητές του Κυρίου η εθελούσια παράδοσή Του στους σταυρωτές Ισραηλίτες. Το του Σταυρού Μυστήριο το θίγει για πρώτη φορά ο ίδιος ο Ιησούς στην συζήτηση που είχε με το νομοδιδάσκαλο Νικόδημο, η οποία αναφέρεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Σε εκείνη την συζήτηση διαφαίνεται ότι οι ρίζες του Θείου Μυστηρίου ανιχνεύονται για πρώτη φορά στα βάθη της ιστορίας του Ισραήλ, τότε που ο Μωησής οδηγούσε το λαό του Ισραήλ στην Γη της Επαγγελίας.

Στην πορεία του ο λαός Ισραήλ έχανε την πίστη του προς τον Θεό, ο Οποίος λίγα χρόνια νωρίτερα τον είχε απελευθερώσει από την σκλαβιά του Φαραώ της Αιγύπτου. Τότε συνέβηκε ο λαός Ισραήλ να κατασκηνώσει σε ένα σημείο της ερήμου όπου υπήρχαν πολλά και θανατηφόρα φίδια. Οι Ισραηλίτες υπέφεραν και πέθαιναν από τα θανατηφόρα τσιμπήματα των φιδιών χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Ο πόνος και η απελπισία του λαού οδηγεί τους Ισραηλίτες στον Μωυσή, μετανιωμένους για την αχαριστία που είχαν δείξει προς τον Θεό, και τον παρακαλούνε να μεσιτεύσει στον Θεό για να τους βοηθήσει. Και ο Θεός ανταποκρίνεται. Προστάζει τον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού σαν αυτά που τους θανάτωναν και να το υψώσει σε έναν πάσαλο στο πιο ψηλό σημείο της κατασκήνωσης. Αυτό θα ήταν το φάρμακο! Κάθε Ισραηλίτης που ήταν τσιμπημένος από φίδι, για να σωθεί, αρκούσε να κοιτάξει το υψωμένο χάλκινο ομοίωμα φιδιού και θεραπευόταν.

Η συζήτηση του Ιησού με τον νομοδιδάσκαλο Νικόδημο καταλήγει ότι κατά τον ίδιο τρόπο θα Υψωθεί και ο Υιός του Θεού στον Σταυρό ώστε ο καθένας που θα πιστεύει σε Αυτόν να μην χαθεί αλλά να έχει ζωή αιώνια. Τελικά θα πρέπει να νιώσουμε βαθιά μέσα μας ότι το φάρμακο που λυτρώνει από το δηλητήριο της αμαρτίας είναι η επιστροφή του ανθρώπου στην αγκαλιά του Θεού. Πως ήταν δυνατό να θεραπεύεται ο Ισραηλίτης από το τσίμπημα του φιδιού με μία μόνο ματιά στο χάλκινο ομοίωμα; Λογικά δεν ευσταθεί. Κι όμως όσοι Ισραηλίτες έκριναν με την λογική τους και δεν κοίταζαν το χάλκινο ομοίωμα, τελικά πέθαναν από τα τσιμπήματα. Έτσι και στον σύγχρονο κόσμο συμβαίνει. Ρωτάνε οι ορθολογιστές, πως είναι δυνατό να πιστεύεις σε ένα Θεό που σταυρώθηκε από ανθρώπους; και τελικά δεν πιστεύουν στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό με αποτέλεσμα να δηλητηριάζονται από την αμαρτία.

Η Εκκλησία μας σήμερα και πάντα προβάλει τον Σταυρό του Ιησού ως τρόπο ζωής. Άλλοτε ο Κύριος δίδασκε: «όποιος θέλει ας ακολουθήσει το παράδειγμά μου, ας πάρει τον προσωπικό του σταυρό και ας με ακολουθήσει. … Γιατί είναι στενή η πύλη της σωτηρίας, λίγοι ψάχνουν να την βρουν και ακόμα λιγότεροι την βρίσκουν.» Επιπλέον η εμπειρία της ζωής διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος σηκώνει ούτως ή άλλως τον προσωπικό του σταυρό. Ας μην ξεχνάμε ότι στον Γολγοθά μαζί με τον Χριστό σταυρώθηκαν και δύο ληστές, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την ανθρωπότητα. Και οι δύο σταυρώθηκαν και οι δύο βασανίστηκαν και οι δύο πόνεσαν, αλλά δεν σώθηκαν και οι δύο. Ο ένας αλαζονικά βλαστημούσε τους σταυρωτές του και έριχνε το σφάλμα σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του. Ο άλλος υπέμεινε ταπεινά την τιμωρία του, την οποία αποδέχθηκε ως δίκαιη, και κατέθεσε όλη του την Ελπίδα στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό με τον περίφημο και σωτήριο λόγο «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου.» έναν λόγο που τον πήρε η Εκκλησία μας και τον έκανε σημαία και λάβαρό της. Από τους δύο αυτούς ληστές ο δεύτερος μόνο κέρδισε τον Παράδεισο και μετέτρεψε το πικρό ποτήρι του σταυρού του σε σανίδα σωτηρίας. Αυτό συμβαίνει λίγο η πολύ με όλους τους ανθρώπους. Η επίγεια ζωή είναι μία κοιλάδα με θλίψεις και σταυρούς για όλους τους ανθρώπους. Το ζήτημα είναι πως θα ζυμώσουμε μέσα από τις θλίψεις και τους πόνους μας την γιατρειά μας, δηλαδή πως θα κάνουμε τους πόνους των νοητών καρφιών πηγή της προσωπικής μας σχέσης με τον Χριστό, πηγή ανάστασης και ζωής αιωνίου στην Βασιλεία του Θεού. Η κεφαλαιώδης διαφορά βρίσκεται στο ότι όταν συμπορευόμαστε με το θέλημα του Θεού που εκδηλώνεται με την ζωντανή πίστη μας στον Μονογενή του Υιό, τότε αυτός ο σταυρός οδηγεί στην Ανάσταση. Και ο Ίδιος ο Κύριος παροτρύνει όλους τους ανθρώπους: «Ελάτε σε Εμένα όλοι οι κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι στην ζωή και Εγώ θα σας ξεκουράσω, διότι το δικό μου το φορτίο είναι ελαφρύ και ο ζυγός Μου εύκολα σηκώνεται…»

Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας επισημαίνουν ότι ο Τίμιος Σταυρός του Ιησού Χριστού είναι το αγκίστρι με το δόλωμα που επινόησε η Σοφία του Θεού, και το οποίο τσίμπησε ο πονηρός Διάβολος. Πέφτοντας στην παγίδα του Θεού, ο επινοητής του ψεύδους και της αμαρτίας νομίζει ότι δια του Σταυρού θα θανατώσει τον Ιησού. Όμως ο Ιησούς αν υπήρξε τέλειος άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει και ως τέλειος Θεός. Ως τέλειος Θεός δεν δύναται να πεθάνει και έτσι ο Άδης, μη μπορώντας να βαστάξει το βάρος της μεγαλοσύνης Του, γκρεμίζει τα τείχη του, ανοίγουν διάπλατα οι πύλες του και ο Θριαμβευτής Ιησούς λαμβάνει εξουσία εκτός από Θεός και ως άνθρωπος επί πάντων των ανθρώπων ζώντων και κεκοιμημένων. Δηλαδή την εξουσία που είχε ο Σατανάς επί του Άδη και άρα επί πάντων των ανθρώπων, την έχασε και η αιτία ήταν ο Τίμιος Σταυρός ο οποίος αντί για όργανο θανάτωσης μετατράπηκε σε ξύλο Ζωής και μέσο καταδίκης του πονηρού.

Στην ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού η Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αντιμετώπισε το πρόβλημα της αναγνώρισής του μεταξύ των τριών που υπήρχαν στον τόπο της σταύρωσης (δύο σταυροί των ληστών και ένας του Ιησού). Έτυχε εκείνη την ώρα της ανεύρεσης των τριών σταυρών να διέρχεται μία νεκρώσιμη ακολουθία. Η βασιλομήτωρ Ελένη προστάζει να φέρουν τον νεκρό και να τον τοποθετήσουν διαδοχικά στον κάθε ένα σταυρό. Και το θαύμα γίνεται. Ο νεκρός ανασταίνεται όταν αυτός τοποθετείται επί του Σταυρού του Κυρίου.

Ο Τίμιος Σταυρός του Θεανθρώπου Ιησού καθαγιασμένος όντας, (αφού βάσταξε επάνω του «Τον βαστάξαντα πάντα», εκείνον δηλαδή που μόνο δια του Λόγου Του δημιούργησε όλο τον κόσμο) αποτελεί πηγή ζωής και δύναμης για όλους τους ανά τους αιώνες Χριστιανούς. Ο πιστός λαός τιμάει, ενθυμείται, και επικαλείται τον Σταυρό του Θεανθρώπου σε κάθε στιγμή της ζωής του διαγράφοντάς τον με το δεξί χέρι από το μέτωπο έως την Καρδιά. Ας έχουμε όλοι μας βοήθεια τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας διότι σε έναν κόσμο εχθρικό έναντι του Κυρίου μας είναι αδύνατο να πορευθούμε θεαρέστως αν πρωτίστως δεν μιμηθούμε τον σταυρικό χαρακτήρα της ζωής του Χριστού. Να τιμάμε τον Σταυρό να τον επικαλούμαστε τακτικά, να τον ομολογούμε και πάντοτε να τον φέρουμε επάνω μας αγόγγυστα και καρτερικά όπως πρώτος τον σήκωσε ο Κύριός μας. Και αν κάποτε λυγίσουμε, ας έχουμε ελπίδα, θα βρεθεί οπωσδήποτε κάποιος Κυρηναίος που θα μας βοηθήσει να τον βαστάξουμε. Ο κόσμος που δεν γνώρισε και ούτε πρόκειται να γνωρίσει το πρόσωπο του Χριστού βλέπει τα καρφιά και εστιάζει στον πόνο που αυτά προκαλούν. Ο Χριστιανός, όμως, με την ματιά στραμμένη στο πρόσωπο του γλυκυτάτου Ιησού, ατενίζει πάντοτε στο προσδόκιμο της όγδοης ημέρας εκεί που δεν υπάρχει πόνος ούτε λίπη ούτε στεναγμός, αλλά ζωή αιώνια μέσα στο ανέσπερο Φως του Τριαδικού Θεού.

Με αυτές τις λίγες σκέψεις και με αγάπη καρδιακή σας ασπάζομαι ταπεινά. Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η Αγάπη του Θεού και Πατρός και η Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, Θεία δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, με την μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, να είναι πάντοτε μαζί μας. Αμήν.

                                                                                                Με Αγάπη Χριστού

                                                                                   Ο ελάχιστος αδελφός σας Θέμης