επιστροφή στην προηγούμενη σελίδα
Βυζαντινοί ιστορικοί: Δούκας, Γεώργιος Σφρατζής, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης καί ο Ίμβριος μεγαλοκτηματίας καί θαυμαστής τού Μωάμεθ Κριτόβουλος.
Κατάληψη Πόλης από Λατίνους: Δευτέρα 12 Απριλίου 1204 μ.Χ.
Θεόδωρος Λάσκαρις: γιά 18 χρόνια από τήν άλωση τής Πόλης ήταν αυτοκράτωρ στήν Νίκαια.
Μιχαήλ Παλαιολόγος: Έγινε αυτοκράτωρ στήν Πόλη μετά τόν διωγμό τών Λατίνων. Βασίλευσε 24 έτη καί μετά ο γιός του Ανδρόνικος επί 43 έτη, επί τών ημερών τού οποίου έπεσε η μητρόπολις τής Ασίας Έφεσος. Τόν Ανδρόνικο διαδέχτηκε ο γιός του Μιχαήλ Παλαιολόγος, αυτόν τόν διαδέχτηκε ο Ανδρόνικος ο Γέροντας καί αυτόν ο γιός του Ιωάννης Παλαιολόγος.
Ιωάννης Καντακουζηνός: άνδρας συνετός, πολύπειρος στά στρατιωτικά, πού ο πρώην βασιλεύς Ανδρόνικος τόν θεωρούσε αδελφό του καί τόν έχρισε συμβασιλέα μαζί μέ τόν γιό του Ιωάννη, τόν οποίο καί επιτρόπευε. Ο Καντακουζηνός απέτυχε όμως νά παντρέψη τήν κόρη του μέ τόν επιτροπευόμενο βασιλιά Ιωάννη Παλαιολόγο, λόγω τού φθόνου τών υπολοίπων συγκλητικών πού ήθελαν Αλαμανή ή Γερμανίδα συνεπικουρούμενοι από τήν βασίλισσα Άννα, πού κι' αυτή ήταν Γερμανίδα. Τελικά ο Καντακουζηνός αναγορεύτηκε βασιλιάς από τόν στρατό καί στράφηκε εναντίον τής βασίλισας καί τών μοχθηρών συγκλητικών. Ζήτησε δέ βοήθεια από τόν Στέφανο τής Σερβίας, πού κι αυτός βρήκε τήν ευκαιρία νά αυτοανακηρυχθεί σέ κράλη (βασιλιά). Από τήν άλλη πλευρά η δέσποινα Άννα συμμάχησε μέ τόν Ορχάν, αρχηγό τών Τούρκων. Ο Καντακουζηνός στίς συμπλοκές μέ τήν άλλη πλευρά, τούς μέν Τούρκους έσφαζε, τούς δέ Ρωμαίους άφηνε ελεύθερους αλλά γυμνούς. Στήν συνέχεια αυτός προσεταιρίστηκε τού Τούρκους καί έγινε κύριος τής Πόλης, πάντρεψε τελικά τήν κόρη του Ελένη μέ τόν Ιωάννη, ο οποίος όμως δυστυχώς ήταν μέθυσος καί ανεύθυνος, εγκατέλειψε δέ τήν Πόλη αφήνοντας μόνο αυτοκράτορα τόν Καντακουζηνό. Επέστρεψε όμως μετά δύο έτη καί μέ τήν βοήθεια τού Γενουάτη Φραγκίσκου Κατελούζο ανακατέλαβε τόν θρόνο, ενώ ο Καντακουζηνός οικειοθελώς πήγε νά μονάσει καί μετά από λίγο πέθανε. Ομοίως πέθανε καί ο Ορχάν αφήνοντας διάδοχο τόν Μουράτ.
Μανουήλ Παλαιολόγος: γιός καί διάδοχος τού Ιωάννη. Ζήτησε βοήθεια απ' τήν Δύση γιά νά αντιμετωπίσει τόν Παγιαζήτ, αλλ' οι δυτικές δυνάμεις ηττήθηκαν.
Ιωάννης Παλαιολόγος: αδελφός καί διάδοχος τού Μανουήλ, ο οποίος έφυγε οικογενειακώς στήν Μεθώνη. Βασίλευσε μόνο στήν Πόλη.
Τεμύρ Χάν: Πέρσης βασιλιάς πού εξεστράτευσε κατά τού Παγιαζήτ. Στήν αποφασιστική μάχη νίκησε ο Τεμύρ Χάν καί ο Παγιαζήτ αιχμαλωτίστηκε. Ο Μανουήλ επιστρέφει στό Βυζάντιο μετά τήν πανωλεθρία τού Παγιαζήτ κι απαλλάσσει πολλές περιοχές απ' τήν τουρκική κυριαρχία.
Μωχαμέτ: αρχηγός τών Τούρκων καί "γιός" τού Μανουήλ. Ήταν ειρηνικός μέ τήν Πόλη. Πέθανε αφού τραυματίστηκε σέ κυνήγι. Αυτόν διαδέχτηκε ο γιός του Μουράτ.
Πρώτο πυροβόλο μέ πυρίτιδα: χρησιμοποιήθηκε σέ μάχη τών Τούρκων εναντίον Σέρβων καί Ούγγρων. Το χρησιμοποίησαν οι τελευταίοι.
Σύνοδος Φλωρεντίας: εκ μέρους τών Γραικών παρίστατο ο Εφέσου Μάρκος (επικεφαλής) καί επίσης συμμετείχαν ο Βησσαρίων Νικαίας, ο Ισίδωρος Ρωσίας, ο Γεμιστός απ' τήν Λακεδαίμονα, ο Γ.Σχολάριος καί ο Αργυρόπουλος. Από τούς Λατίνους επικεφαλής ο καρδινάλιος τού Τιμίου Σταυρού Ιουλιανός. Όλοι συμφώνησαν πλήν τού Μάρκου γιά τήν ένωση τών εκκλησιών καί δέχτηκαν πώς τό πνεύμα τό Άγιο εκπορεύεται από τόν πατέρα καί τόν γιό. Πατριάρχης ήταν τότε ο Ιωσήφ καί αυτοκράτωρ ο Ιωάννης. Μόλις γύρισαν όμως στήν Κωνσταντινούπολη, όλοι μετάνοιωσαν γιά τήν υπογραφή τους.
1450: θάνατος τού Μουράτ, ο οποίος υπήρξε καλός αρχηγός τών Τούρκων καί δίκαιος απέναντι σ' αυτούς αλλά καί τούς χριστιαννούς. Ο Ιωάννης Παλαιολόγος κι αυτός είχε πεθάνει πρίν λίγο, καί βασιλιάς έγινε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μέχρι τότε Δεσπότης τού Μωρέως.
Μωχαμέτ Β': Διαδέχτηκε τόν Μουράτ. Αποδείχτηκε κτήνος. Έπνιξε τόν από άλλη μητέρα 8 μηνών αδελφό του ενώ τήν μητέρα τού αδελφού του τήν πάντρεψε μέ δούλο. Έμελλε στά χέρια αυτού νά πέσει η Πόλη, αφού 8.000 μόνο χριστιαννοί έπρεπε ν' αντιμετωπίσουν 260.000 Τούρκους.
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: επί τών ημερών του συνέβη το μοιραίο τής πτώσης τής Πόλης παρά τόν απαράμιλλο ηρωϊσμό του. Μνημειώδης η απάντηση πού έδωσε στόν Μωχαμέτ, όταν εκείνος τού ζήτησε νά δώσει τήν Πόλη μέ ανταλλάγματα πού θά κλόνιζαν άλλους.
... τό δέ τήν Πόλιν σοι δούναι ούτ' εμόν εστί ούτ' άλλου τών κατοικούντων εν ταύτη. κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν καί ού φεισόμεθα τής ζωής ημών...